Καθώς φεύγετε ανατολικά από την Νικήτη, κινούμενοι με μεγάλη προσοχή τους καλοκαιρινούς μήνες, θα συναντήσετε, στα 2,3 χιλιόμετρα από τα φανάρια της Νικήτης, μια κεντρική, επαρκώς σηματοδοτημένη διασταύρωση, εκεί ακριβώς όπου βρίσκεται το εργοστάσιο «Σίθων», το οποίο τυποποιεί το καταπληκτικό μέλι της περιοχής. Στη διασταύρωση στρίβετε δεξιά (νότια) και αρχίζετε να κατηφορίζετε στον κεντρικό ασφαλτόδρομο. Έχετε ήδη περάσει την πύλη της Σιθωνίας. Η χερσόνησος είναι γνωστή στους ταξιδιώτες ως «δεύτερο πόδι» αλλά στην ελληνική μυθολογία θα μπορούσε να λέγεται και «κακός πεθερός». Κι αυτό γιατί πήρε το όνομα της από τον Σίθωνα, έναν γρουσούζη βασιλιά της Θράκης ο οποίος, όμως, καταγόταν από την Χαλκιδική. Ο γέρο Σίθωνας, εμφανίζοντας μάλλον έντονα συμπτώματα οιδιπόδειου συμπλέγματος, δεν ήθελε με τίποτα να παντρέψει την κόρη του και έτσι ξεπάστρευε όλους τους υποψήφιους μνηστήρες. Σήμερα η Σιθωνία είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς της Ελλάδας και στις ακτές της κρύβει, -από τα χρόνια του Σίθωνα-, τις πιο εξωτικές παραλίες του Αιγαίου. Αμμουδιές από κάτασπρη γρανιτική άμμο, με υπέροχα γαλαζοπράσινα ρηχά και ζεστά νερά, στεφανωμένες με πυκνά πεύκα και γυαλιστερά γκρίζα βράχια, δίνουν στη Σιθωνία μια ατμόσφαιρα Καραϊβικής.
Στα 2,1 χιλιόμετρα από την κεντρική διασταύρωση θα δείτε έναν μικρό ασφαλτόδρομο να φεύγει προς τα δεξιά (δυτικά), ο οποίος καταλήγει στον μικρό οικισμό που λέγεται Καστρί. Δίπλα από το Καστρί και τις βίλες του υπάρχει η θαυμάσια αμμουδιά του Αγίου Ιωάννη.
Συνεχίζετε νότια πάνω στον κεντρικό δρόμο και ακριβώς στα 3 χιλιόμετρα μετά την αμμουδιά του Αϊ Γιάννη, θα δείτε την καταπληκτική παραλία της Καλογριάς με την άσπρη ψιλή άμμο και πεύκα που φτάνουν ως το κύμα. Λίγο πιο κάτω από την Καλογριά βρίσκεται η ήσυχη-όχι το καλοκαίρι-και μικρή παραλία Σπαθιές και 900 μέτρα πιο κάτω, θα δείτε έναν μικρό ασφαλτόδρομο να φεύγει δεξιά και να κινείται σχεδόν παράλληλα με τον κεντρικό. Η περιοχή αυτή όπως και η αμμουδιά ονομάζεται Ελιά.
Στο 4ο χιλιόμετρο μετά την Ελιά φθάνετε στην πολύ όμορφη αμμουδιά της Λαγόμαντρας, όπου ο μυρωδάτος πευκώνας φτάνει κυριολεκτικά δίπλα στο κύμα. Λίγο πιο κάτω, μια ωραία κοιλάδα, γεμάτη με πλατάνια και μικρές λεύκες, καταλήγει στην πλατιά κάτασπρη αμμουδιά του Τριπόταμου. Συνεχίζετε νότια, μέσα σε ωραία τοπία με πεύκα και αμμουδιές και αφήνοντας το δάσος με τα πεύκα θα μπείτε σε ένα δάσος από πολυκατοικίες, οι οποίες σας καλωσορίζουν στο Νέο Μαρμαρά.
Ο μικρός αλλά εξαιρετικά ασφαλής όρμος που θα δείτε λεγόταν κάποτε Μπαλαμπάνι και πρέπει να είχε μεγάλη σημασία για τους Βυζαντινούς, γιατί τον οχύρωσαν με τείχος και πύργο. Μεγάλη σημασία είχε, όμως και για τους Αγιορείτες καλόγερους, οι οποίοι εκμεταλλεύονταν τους πλούσιους ελαιώνες. Το μετόχι Μπαλαμπάνι ανήκε στην Μονή Γρηγορίου πριν από το 1429 και στα μετοχικά κτίρια είχαν βρει καταφύγιο οι τραυματίες μακεδονομάχοι τον καιρό του Μακεδονικού αγώνα. Στις αρχές του 20ου αιώνα εδώ υπήρχε ένας μικρός ψαράδικος οικισμός, ο οποίος μεταμορφώθηκε μετά το 1922 σε μεγάλο χωριό, όταν εγκαταστάθηκαν εδώ οι ταλαιπωρημένοι πρόσφυγες από τις ακτές του Μαρμαρά, στην Προποντίδα. Οι βασανισμένοι αυτοί άνθρωποι ονόμασαν Νέο Μαρμαρά το παλιό Μπαλαμπάνι για να θυμούνται τη χαμένη τους πατρίδα. Οι πρόσφυγες του Νέου Μαρμαρά ρίζωσαν τελικά στον ειδυλλιακό όρμο της Σιθωνίας, αλλά ποτέ δεν πλούτισαν ως αγρότες, αφού κατάφεραν και εκμεταλλεύτηκαν ωραιότατα τις φυσικές ομορφιές της νέας τους πατρίδας. Μέσα στην δεκαετία του ’70 ο Νέος Μαρμαράς έγινε ένα από τα διασημότερα και πιο κοσμοπολίτικα θέρετρα της Ελλάδας.
Σε ένα μικρό κολπίσκο, στολισμένο με έναν υπέροχο πευκώνα, δημιουργήθηκε το μεγαλύτερο -για πολλά χρόνια- συγκρότημα οργανωμένων διακοπών της Ελλάδας, το «Πόρτο Καρράς». Το πελώριο ξενοδοχειακό συγκρότημα απλώνεται σήμερα σε μια έκταση 17.630 στρεμμάτων και η παραλία μπροστά του έχει μήκος δέκα χιλιόμετρα! Το Πόρτο Καρράς διαθέτει εμπορικά κέντρα, ταβέρνες και εστιατόρια, γήπεδα γκολφ, κάβες και αμπελώνες, καζίνο, μαρίνα 200 θέσεων, ναυτικό όμιλο που διοργανώνει διεθνή πρωταθλήματα ιστιοπλοΐας, σχολή ιστιοπλοΐας και καταδύσεων και ακόμα αμέτρητες άλλες δυνατότητες για σπορ, θαλάσσια και μη.
Αν επιλέξετε να μείνετε στον Νέο Μαρμαρά, σίγουρα δεν θα δυσκολευτείτε να βρείτε κατάλυμα. Ωστόσο κάτι τέτοιο μπορείτε να το θεωρείτε αδύνατο, αν έρθετε τον Αύγουστο χωρίς να έχετε κάνει κράτηση. Ακολουθώντας τον δρόμο που περνάει μέσα από το χωριό, θα συναντήσετε την ωραία μεγάλη αμμουδιά του Νέου Μαρμαρά και λίγο μετά τον κεντρικό δρόμο όπου θα στρίψετε δεξιά (νότια). Αν, βέβαια, πεθυμήσατε βουνό και περιπέτεια, μπορείτε να στρίψετε αριστερά (βόρεια) στον κεντρικό δρόμο, να γυρίσετε λίγο πίσω και, ακριβώς 2 χιλιόμετρα, πιο κάτω, να στρίψετε δεξιά στον δρόμο που οδηγεί στον παραδοσιακό οικισμό Παρθενώνα.
Φεύγοντας, λοιπόν, από τον Νέο Μαρμαρά, ακολουθείτε τον δροσερό -από την πυκνή σκιά των πεύκων- δρόμο και στα 2,7 χιλιόμετρα, έχοντας περάσει ήδη το ξενοδοχειακό συγκρότημα του Πόρτο Καρράς, θα δείτε στα δεξιά έναν μικρό ασφάλτινο δρόμο που οδηγεί παραλιακά στον κόλπο της Τορώνης και σε ένα σωρό καταπληκτικές παραλίες. Συνεχίζοντας ευθεία στον κεντρικό δρόμο βλέπετε, στα αριστερά σας, τους καλοφυτεμένους αμπελώνες στην πλαγιά του βουνού που λέγεται Μελίτωνας. Εδώ καλλιεργούνται διάφορες ελληνικές και γαλλικές ποικιλίες σταφυλιών τα οποία δίνουν εξαιρετικά κρασιά. Ανάμεσα στους αμπελώνες υπάρχει ένα πυκνό δίκτυο από χωματόδρομους, μέσα από το οποίο μπορείτε να ανεβείτε στα εκπληκτικά ορεινά τοπία της Σιθωνίας και να καταλήξετε στην Σάρτη αλλά θα πρέπει να είστε τυχεροί για την κατάσταση τους. Ακριβώς 16 χιλιόμετρα μετά το Νέο Μαρμαρά, θα συναντήσετε έναν στενό ασφάλτινο δρόμο δεξιά (δυτικά) και την πινακίδα που γράφει «Τριστινίκα-Ακτή Αρετές». Εδώ μπορείτε να κάνετε μια ενδιαφέρουσα παράκαμψη, η οποία θα σας γυρίσει πίσω στον Μαρμαρά, αλλά θα σας αποκαλύψει τις πιο ερημικές παραλίες της Σιθωνίας.
Ο στενός ασφάλτινος δρόμος κατηφορίζει στον κόλπο της Τριστινίκας, όπου συναντάτε μια απέραντη αμμουδιά που θυμίζει ακόμη πως ήταν κάποτε οι υπόλοιπες ακτές της Σιθωνίας. Στην ωραιότατη αμμουδιά όμως φθάνετε αφού στρίψετε αριστερά (νότια), σε έναν μέτριο χωματόδρομο, στον οποίο σας οδηγούν δύο πινακίδες που γράφουν «Ταβέρνα του Δημήτρη» και «Έθνικ». Ακριβώς 1,5 χιλιόμετρο μετά την στροφή για την παραλία Τριστινίκας, στρίβετε αριστερά σε έναν μέτριο χωματόδρομο και φθάνετε κάτω στην υπέροχη αμμουδιά Αρετές. Αν συνεχίζετε βόρεια στον κεντρικό χωματόδρομο θα συναντήσετε μερικές από τις ωραιότερες και πιο ερημικές αμμουδιές της Σιθωνίας. Είναι μια σειρά από μικρούς υπήνεμους ορμίσκους, με σμαραγδένια κρυστάλλινα νερά, άσπρη άμμο και ελάχιστους επισκέπτες. Η τρίτη κατά σειρά παραλία λέγεται Αζάπικο. Συνεχίζετε βορειοδυτικά, ο δρόμος έχει ήδη γίνει ασφάλτινος, περνώντας συνεχώς ωραίες έρημες αμμουδιές με βάλτους και καλαμιές, και φθάνετε στον μικρούλη όρμο Βαθύ. Αν στρίψετε στα αριστερά (νότια) ο δρόμος οδηγεί σε μια αμμουδιά ανάμεσα στους ελαιώνες και τα λιγοστά πεύκα. Το μέρος λέγεται Διαπόρτι και είναι μια αμμουδερή γλώσσα η οποία, όταν δεν είναι σκεπασμένη με νερά, σας επιτρέπει να πάτε με τα πόδια στη μικρή χερσόνησο-νησί, που λέγεται Πούντα. Αν όμως συνεχίζετε βορειοδυτικά απολαμβάνετε την εξαίσια διαδρομή μέσα από τα καταπράσινα πεύκα και τους ελαιώνες, έχοντας πολύ ωραία θέα στις ειδυλλιακές βραχονησίδες Σπαλαθρονήσια. Ο ασφάλτινος πλέον δρόμος περνά μέσα από πυκνό πευκόδασος και καταλήγει στον κεντρικό δρόμο της Σιθωνίας, ακριβώς επάνω από τον όρμο του Πόρτο Καρράς.
Συνεχίζετε την διαδρομή μετά την Τριστινίκα και στρίβετε δεξιά (νότια) προς Τορώνη, περνάτε δύο μικρές και πανέμορφες άσπρες αμμουδιές με γαλαζοπράσινα νερά, οι οποίες βρίσκονται δίπλα στο ακρωτήριο Κόρακας και καταλήγετε στον μικρό παραθεριστικό οικισμό της Τορώνης. Τα σπίτια του οικισμού είναι απλωμένα κατά μήκος της θαυμάσιας παραλίας και τα περισσότερα είναι ενοικιαζόμενα δωμάτια και βίλες. Η αρχαία Τορώνη ήταν μια από τις μεγαλύτερες και πλουσιότερες πόλεις της Χαλκιδικής και έκανε εισαγωγή ωραίων κεραμικών από τη νότια Ελλάδα. Από την αρχαία πόλη μπορείτε σήμερα να δείτε μέρος από τα τείχη της και, αν έχετε διάθεση να σκαρφαλώσετε στην άνυδρη πλαγιά, λείψανα από την ακρόπολή της.
Επιστρέφετε στον κεντρικό δρόμο της Χαλκιδικής, συνεχίζετε νότια, και μόλις 800 μέτρα από την έξοδο προς την αρχαία Τορώνη στρίβετε δεξιά στο Πόρτο Κουφό. Την καλύτερη εικόνα για το τι είναι αυτό το περίφημο λιμάνι, την έχετε αν κάνετε αντίστροφα τη διαδρομή, καθώς δηλαδή κατηφορίζετε προς το Πόρτο Κουφό, ερχόμενοι από ανατολικά. Το θέαμα είναι μοναδικό, καθώς θεόρατοι βράχοι υψώνονται πάνω από έναν κόλπο, ο οποίος μοιάζει απίστευτα με λίμνη, αφού το πολύ μικρό άνοιγμα προς την ανοιχτή θάλασσα μόλις που διακρίνεται. Το Πόρτο Κουφό ήταν ο αρχαίος Τορωναίος λιμήν, ένα ασφαλέστατο αγκυροβόλιο για τα πλοία των Τορωναίων. Το λιμάνι διατηρεί μέχρι σήμερα το αρχαίο του όνομα, αφού από τότε ονομαζόταν Κωφός λιμήν, γιατί οι αρχαίοι υποστήριζαν ότι όποιος βρίσκεται μέσα στον κόλπο δεν ακούει καθόλου τη βουή της θάλασσας, όπως δεν θα την άκουγε κι ένας κουφός. Σήμερα εκτός από το αρχαίο του όνομα, το Πόρτο Κουφό κρατάει και την αρχαία του ιδιότητα, ως το ασφαλέστερο και μεγαλύτερο φυσικό λιμάνι της βόρειας Ελλάδας και σχεδόν πάντα θα το δείτε γεμάτο με κάθε είδους σκάφη αναψυχής. Το Πόρτο Κουφό είναι ένας μικρός ήσυχος ψαράδικος οικισμός, ελάχιστα επηρεασμένος από τον τουρισμό και το λιμανάκι του μοσχοβολάει φρέσκο ψάρι, το οποίο τιμούν ιδιαίτερα στην κουζίνα τους οι ωραίες ψαροταβέρνες που έχουν φανατικούς φίλους.
Φεύγοντας από το Πόρτο Κουφό, ο κεντρικός δρόμος αρχίζει να ανηφορίζει νοτιοανατολικά, μέσα από χαμηλούς λόφους, σπαρμένους με άγρια βράχια, όπου η μόνη βλάστηση είναι λιγοστοί θάμνοι, πουρνάρια και μυρωδάτο θυμάρι. Όλος αυτός ο βραχότοπος εκτείνεται μέχρι το τέλος της χερσονήσου της Σιθωνίας, σε μια απόκρημνη και άγρια ακτή την οποία οι ντόπιοι ονομάζουν Καρτάλια, σαν τους γυπαετούς, γιατί πάνω στους γκρεμούς του κάβου ζουν ελάχιστα από αυτά τα περήφανα πτηνά. Στα 3,8 χιλιόμετρα από το Πόρτο Κουφό, θα δείτε έναν μέτριο χωματόδρομο να φεύγει δεξιά (ανατολικά) και να κατηφορίζει στην ερημική παραλία Άμπελος, η οποία βρίσκεται σε μια εντυπωσιακή τοποθεσία, όπου μια στενή γλώσσα θάλασσας μπαίνει μέσα στις απότομες πλαγιές των βουνών.
Συνεχίζετε στον κεντρικό δρόμο και μετά από 7,5 χιλιόμετρα φτάνετε στο Καλαμίτσι. Το Καλαμίτσι είναι ένα ήσυχο χωριουδάκι, με λιγοστά ενοικιαζόμενα δωμάτια, δυο τρεις ταβερνούλες και μια εκπληκτική παραλία, με άσπρη -ψιλή σαν τη ζάχαρη- άμμο, και ολόγυρα γκρίζα βράχια σε ωραίους σχηματισμούς. Φεύγοντας από το Καλαμίτσι, ο δρόμος συνεχίζει μέσα στα ίδια έρημα βραχώδη τοπία και στα 3,3 χιλιόμετρα, θα δείτε έναν μέτριο ασφαλτόδρομο να φεύγει δεξιά (βορειοανατολικά). Ο δρόμος καταλήγει στην υπέροχη αμμουδιά Κριαρίτσι όπου πρόκειται για ένα ωραίο τοπίο με τα νησάκια Σκέπες, Αχινοί και Πεταλίδα. Αν αφήσετε τον κεντρικό δρόμο και θελήσετε να πάτε στο Κριαρίτσι, ίσως ταλαιπωρηθείτε λίγο στην αρχή, γιατί υπάρχει ένας μικρός λαβύρινθος από δρόμους, που είναι ό,τι απέμεινε από μια προσπάθεια να χτιστεί εκεί ένας γιγαντιαίος οικισμός -δια της μεθόδου των οικοδομικών συνεταιρισμών-, προσπάθεια η οποία ναυάγησε γιατί δεν είχε προβλεφθεί το ουσιώδες, δηλαδή η παροχή νερού.
Στα 1,7 χιλιόμετρα από τον κεντρικό δρόμο θα δείτε έναν χωματόδρομο να στρίβει αριστερά, ο οποίος οδηγεί στην ήσυχη αμμουδιά της Κληματαριάς. Συνεχίζοντας στον κεντρικό δρόμο και σε 2,1 χιλιόμετρα, θα φτάσετε στη διασταύρωση για Σκάλα Συκιάς όπου θα στρίψετε δεξιά (ανατολικά). Μετά από 600 μέτρα ο δρόμος φτάνει στην απέραντη αμμουδερή παραλία της Συκιάς όπου φτάνοντας στην καρδιά της ακτής συναντάτε δύο καλοδιατηρημένους πετρόχτιστους ανεμόμυλους του 19ου αιώνα. Μετά την βόρεια άκρη της παραλίας ο δρόμος συνεχίζει στην διπλανή μικρή αμμουδιά Βαλτί και αφού περάσει από μια διπλανή μικρή αμμουδιά συνεχίζει και συναντάει τον κεντρικό δρόμο της Χαλκιδικής. Στην νότια άκρη τα παραλίας Συκιάς, ο δρόμος συνεχίζει και καταλήγει σε δύο λιλιπούτειους αμμουδερούς ορμίσκους με συμπαθητικές ταβέρνες.
Επιστρέφετε στον κεντρικό δρόμο και πηγαίνετε στη Συκιά, ένα από τα ωραιότερα και παλαιότερα χωριά της Σιθωνίας. Η πρώτη εικόνα που θα δείτε μπαίνοντας στον οικισμό δεν είναι τόσο όμορφη, αλλά συνεχίζοντας στο κέντρο, θα δείτε ωραία μικρά στενά δρομάκια, με παλιά καλοδιατηρημένα σπίτια, με χαγιάτια και πεζούλια, με γιαγιάδες που συζητάνε στις πόρτες καθαρίζοντας ψάρια και παιδιά που παίζουν ανέμελα στους κήπους. Φεύγετε από την ωραία Συκιά, απολαμβάνοντας τα ωραία τοπία γύρω από το Καλαμοδιανό ρέμα, με λυγερόκορμες λεύκες και πλατάνια και φτάνετε στην Σάρτη. Συνεχίζοντας βόρεια της Σάρτης, πάντα πάνω στον κεντρικό δρόμο, περνάτε από τη μικρή αμμουδιά της Αχλάδας, όπου υπάρχει ένα ασφαλέστατο ψαραδολίμανο. Συνεχίζοντας βόρεια, στα 8 περίπου χιλιόμετρα που σας χωρίζουν από την παραλία του Αρμενιστή, θα περάσετε μέσα από έναν πυκνό πευκώνα, το ανατολικό μέρος του οποίου διασχίζουν πάμπολλοι κακοτράχαλοι αλλά σύντομοι χωματόδρομοι, οι οποίοι καταλήγουν σε μερικές από τις πιο εξωτικές παραλίες ολόκληρης της Χαλκιδικής. Είναι οι φημισμένες Καβουρότρυπες, μια κρυφή δαντέλα από κάτασπρες μικρές αμμουδιές, σμαραγδένια νερά, βράχια σμιλευμένα από τη θάλασσα και πυκνά πεύκα που φτάνουν μέχρι το κύμα. Η διαδρομή πάνω από τις Καβουρόπετρες είναι ωραιότατη και σύντομα θα φτάσετε σε μια καταπράσινη κοιλάδα η οποία καταλήγει σε μια εκπληκτική αμμουδερή ακτή. Τα γαλαζοπράσινα νερά, οι βράχοι που αναδύονται γύρω από τον κάβο, η κορυφή του Άθωνα που δεσπόζει στον ορίζοντα δίνουν έναν τόνο πολύ εξωτικό στη φημισμένη παραλία του Αρμενιστή.
.png?width=700&height=391 "Σαρτη-(1).png")
Μετά τον Αρμενιστή ο δρόμος ανηφορίζει με καλοσχεδιασμένες στροφές, γεμάτες πλατάνια, πεύκα και θάμνους, προσφέροντας θαυμάσια θέα σε όλο τον Σιγγιτικό κόλπο και τη χερσόνησο του Άθωνα. Ύστερα από 6,7 χιλιόμετρα φτάνετε στη διασταύρωση, για την παραλία Ζωγράφου. Η περιοχή αυτή ήταν κάποτε μετόχι της ομώνυμης Μονής του Αγίου Όρους. Συνεχίζοντας πάνω στον κεντρικό δρόμο και μετά από 1,1 χιλιόμετρα, φτάνετε στην αμμουδερή παραλία Κουτλουμούση -παλιό αγιορείτικο μετόχι κι αυτή- στην οποία δεν μπορείτε να κατεβείτε.
Μετά την παραλία Κουτλουμούση ο δρόμος θα σας φέρει σύντομα στη πασίγνωστη Βουρβουρού. Στην περιοχή της Βουρβουρούς υπήρχε κάποτε η αρχαία πόλη Σίγγος, η οποία δέσποζε στους γύρω οικισμούς και έδωσε το όνομά της στο κόλπο που σχηματίζει η Σιθωνία με τη χερσόνησο του Άθωνα, ο οποίος ονομάστηκε Σιγγιτικός. Ακριβώς μετά τον οικισμό, προς τα βόρεια, βρίσκονται οι αμμουδιές της Βουρβουρούς και η καλύτερη όλων-με μεγάλη διαφορά-είναι η παραλία Καρύδι.
Ο αληθινός παράδεισος βρίσκεται απέναντι από τη Βουρβουρού και είναι το εντελώς εξωτικό νησάκι Διάπορος και το γύρω απ’ αυτό μικρό αρχιπέλαγος των βραχονησίδων. Τα σμαραγδένια νερά ανάμεσα στην ακτή και την Διάπορο δεν είναι βαθύτερα από 5 μέτρα και, σε συνδυασμό με τη σχεδόν πάντα γαλήνια θάλασσα, τη βλάστηση και τις ερημικές αμμουδιές του νησιού, φτιάχνουν ένα τοπίο που σίγουρα έχετε ξαναδεί σε φωτογραφίες της Καραϊβικής. Βέβαια όλα αυτά τα ωραία τα χαίρονται οι έχοντες πλεούμενο.
Συνεχίζετε βόρεια στον κεντρικό δρόμο και στα 2 χιλιόμετρα μετά τη βορεινή έξοδο της Βουρβουρούς, υπάρχει ένας χωματόδρομος δεξιά (ανατολικά) που οδηγεί στην άκρη ενός μικρού όρμου. Στο νότιο κομμάτι του θα δείτε το Λιβάρι, μια μεγάλη αμμουδερή γλώσσα που επάνω της έχουν φυτρώσει μερικά χαριτωμένα πευκάκια, η οποία σχηματίζει μια μικρή λιμνοθάλασσα. Επιστρέφετε στον κεντρικό δρόμο και σε λίγο φτάνετε στον όρμο της Παναγιάς με την συμπαθητική αμμουδιά. Για να δείτε όμως τις ωραιότερες αμμουδιές της περιοχής, στρίψτε δεξιά στον στενό ασφαλτόδρομο που οδηγεί στον Πύργο και σε 2 χιλιόμετρα θα φτάσετε στην απέραντη αμμουδιά Τρανή Άμμος και στις μικρότερες παραλίες Πύργος και Λιβρεχιό. Μετά τον όρμο της Παναγίας συνεχίζετε στον κεντρικό δρόμο και μετά από 1,1 χιλιόμετρα συναντάτε το δρόμο που οδηγεί στο Νέο Μαρμαρά της Χαλκιδικής.
